Foto's voor Joyce

De laatste reisdag: na de zoektocht of er toch echt geen andere pas door de bergen was zodat Jamila en Subhan de drukke kustpas niet zouden hoeven nemen, na de zorgwekkende verhalen over hoe lastig deze kustpas is voor onervaren kameeltjes, en mét de bescherming van de overige Bedoeinen en kamelen als er andere kamelen in de buurt waren.... is het gelukkig helemaal goed gegaan! Zie de 3 foto's hieronder (vooral jouw zichtbare opluchting, Joyce!! :-) - klik op een foto als je 'm groter wilt zien)



En hieronder nog een serie lieve Jamila & Subhan foto's (de rest, want er zijn er meer, staan op de cd-tjes die we je toesturen, maar zo hoef je niet tot de zomer te wachten om er alvast enkelen te zien!)

Subhan zoekt met z'n pootje de veiligheid bij Jamila. Helemaal alleen ergens slapen is nog wel erg spannend!

Mooie foto van Jima (in een van z'n zorgzame, rustige buien) met Jamila en Subhan.

Ik vind dit zelf een van de mooiste foto's van Marina - je ziet ze gewoon bijna in gesprek met elkaar, echt een plaatje!

Heeeeerlijk... lekker teken weghalen, wat een feest!! :-)

Aaah... zijn ze niet schattig? :-)

"Zit er echt niets lekkers te eten in je tas?" :-)

Me & my camel

Aaahh... schattig, niet waar? Vooral die blik van Eish bedoel ik! :-) Tijdens de reis ontstond bij reisgenoten Annemet en Erik het idee om van iedereen een foto met z'n kameel te maken (dit n.a.v. de opmerking van Joyce dat de keuze voor je kameel 'altijd klopt'). Een erg leuk idee, dat heeft geleid tot een mooie foto rapportage - de andere portretten zijn hier en hier te zien.

Sas en ik op onze kamelen, ergens tijdens de eerste dagen van de reis.

Okee... dat hoedje ziet er niet uit, maar nadat mijn oogleden verbrand/opgezwollen waren, was het bittere noodzaak. Dan maar door de woestijn als zo'n adelijke Engelse ontdekkingsreizigster uit 1900! Miss Marple Goes To The Desert.

Eish aan het drinken bij een waterbron op de voorlaatste dag van de reis. Een kameel kan zo'n 20 liter drinken, waarmee hij het 's zomers zo'n 5 dagen uithoudt en 's winters tot 10 dagen.

Helaas niet helemaal scherp, maar wel een leuke foto. Blijkbaar ga je tijdens zo'n reis niet alleen meer op je kameel lijken, maar ook op de Bedoeien die jouw kameel begeleidt ;-)

foto's woestijnreis (4)

Het landschap op dag 6. Dag 6 was volgens Joyce de dag dat men chagrijnig kon worden omdat het een langere reisdag was en het uitzicht wat 'troostelozer' was. Persoonlijk hou ik wel van het desolate van zo'n woestijnlandschap, maar ik denk dat deze dag voor bijna iedereen in onze groep heel bijzonder was juist omdat je in zo'n leeg landschap volledig tot rust komt en helemaal 'leeg' raakt.
Aangezien Eish graag achteraan sjokte, was dit meestal mijn uitzicht tijdens de tochten. Mijn begeleider Mohammed, hier rechts in beeld, reed meestal achter me, zachtjes liedjes te zingen en de ene sigaret na de andere te roken. Op deze foto heeft hij het touw van mijn kameel vast, een zeldzaam moment, want Eish was zo rustig dat ik hem bijna alle dagen zelf kon berijden. Niet dat het veel voorstelt, want de kamelen kennen de route volledig, dus het enige wat ik af en toe deed was zijn hoofd bij het zoveelste lekkere snack-struikje vandaan halen en zelfs dat lukte niet altijd. Kamelen gaan lekker op hun eigen weg door, onverstoorbaar en rustig.
En dit was het uitzicht dat ik die 9 dagen had, zittend op mijn kameeltje. Ik zei toch dat hij pluizige oortjes had? :-)
Marina en Marjan worden wakker op dag 7, Sas heeft net koffie voor ons gehaald.

Wassen doe je met een nat doekje of een beetje mineraal water, tandenpoetsen idem ditto en verder bestond het ochtendritueel vooral uit het weer inpakken van je spullen, oprollen van je matje en ontbijten. We gingen ons verbazen dat we dat thuis allemaal in een half uurtje kunnen doen!
Marina Garden haalt koffie/thee voor ons. Wij sliepen op een paar meter afstand. Nooit gedacht dat ik me zo veilig zou voelen zo dichtbij zulke grote dieren. Zo zie je maar weer dat de kamelen in toeristische oorden die ik hiervoor heb meegemaakt waarschijnlijk een stuk minder goed behandeld werden en daardoor agressief en onberekenbaar waren.

Mijn kamelen begeleider Mohammed, bijgenaamd Elvis om hem te onderscheiden van de Mohammed van Marjan en omdat hij wel iets weg heeft van Elvis Presley in zijn jonge jaren. Elvis was 24-25 jaar oud, net verloofd en verder vooral stil/verlegen, tot de laatste paar dagen toen hij wat meer los begon te komen. Hij is een van de jongere broers van Jima', de begeleider van Marina. Vaste begeleiders bij de tocht zijn altijd Jima' en Elvis, Musa en zijn broer Machmud. De overige Bedoeinen worden per toerbeurt geselecteerd, zodat dit stukje werkgelegenheid de hele stam ten goede komt.

Onze laatste overnachting, aan het strand, waar het meteen een stuk klammer/vochtiger werd en we ineens gingen zweten. Wel even fijn om op deze wijze te wennen aan het verlaten van de woestijn en niet meteen het drukkere Dahab in te hoeven gaan. Dahab ligt overigens op de achtergrond, aan het lange stuk dat uitsteekt. Onze laatste tocht ging dus over een kustpaadje, waar we volop tegenliggers tegenkwamen in de vorm van dagjestoeristen die een half uurtje op een kameel mochten rijden. Pfff...

Marjan na haar massage. Na de woestijnreis trakteerden we onszelf op een zeer professionele en ook zalige massage in Dahab.

Een deel van de groep tijdens een dagtripje naar het Catharinaklooster (waar de braamstruik van Mozes zou hebben gestaan) en Mount Sinai (de berg waar Mozes de stenen tafelen ontving). Vier van de groep hebben de berg beklommen, de overigen van ons waren voor niets meegegaan want het klooster bleek ineens dicht te zijn voor een kerkelijk feest :-) Gelukkig geen verloren dag want het was weer heerlijk om met de auto door de woestijn te rijden en weer even terug te zijn. Laatste dag van de vakantie.

foto's woestijnreis (3)

De oase waar we tijdens de lunch op dag 4 (?) stopten. Een echte oase, beheerd door een aantal Bedoeienen families, waar de kamelen konden drinken en wij konden (met koud water) douchen (als we dat wilden - ik heb het uiteindelijk niet gedaan, want echt vies word je niet in de woestijn, alleen stoffig).

Panorama foto van ons 'kamp' op dag 4. In het midden de kookplek en onze 'woonkamer', de meesten van ons sliepen ergens rechts daarvan. Het toilet is achter welke rotsblok je maar kunt vinden, je moest alleen niet vergeten toiletpapier en een aansteker of lucifers mee te nemen om het papier mee te verbranden. Klinkt misschien apart, maar het werd eigenlijk wel een mooi soort ritueel om het papier in vlammen op te zien gaan (had ik van tevoren ook niet gedacht hoor!). Heerlijke beesten, die kamelen. Deze ligt lekker in de zon te slapen.

Aaaah... Jamila en Subhan tijdens een lunchstop, met voor hun speciaal groenvoer geplukt in de oase.
Ons tentenkamp op dag 5, met shelter tentjes vanwege de soms harde/koude wind.

Ontbijt op dag 6. De avond van dag 5 werden we opnieuw bevoorraad, dus het ontbijt was extra feestelijk met gekookte- en roereieren. De andere dagen bestond het ontbijt uit vers gebakken (plat) brood, Le Vache Qui Rit smeerkaasjes, jam en komkommer + tomaat. O ja, en feta kaas uit een knijpverpakking, wat een geweldige uitvinding!

Joyce. Wat een prachtige persoonlijkheid.

Altijd weer heerlijk als Jima', een van de Bedoeinen, "hot water ready" riep. In die 9 dagen ga je toch wennen aan dit soort kleine zekerheden (je sinaasappeltje om 11 uur, zijn dagelijkse grapjes "are you hungry/angry? Hungry go over there, Angry stay here"). Heerlijk gewoon.

Marina Garden. Het hotel naast Sindbad heet Marine Garden, dus Marina werd vanaf de eerste dag door Jima' tot Marina Garden omgedoopt. En we wisten dat als hij "Marina Garden ready?" riep, het tijd was om onze kamelen te bestijgen.

Mohammed, de begeleider van Marjan, en Machmoud klimmen een boom in om brandhout te sprokkelen. De Bedoeienen gebruiken alleen de dode takken of weten welk deel van een struik of boom ze moeten gebruiken, zodat de woestijn niet verder 'verwoestijniseert'.

foto's woestijnreis (2)

Helaas niet volledig scherp, maar dit is de enige zonsopkomst die ik heb meegemaakt in de woestijn (mét nog een randje maan). De overige ochtenden kwam de zon op achter de rotsen of sliep ik er doorheen - wel een erg decadent gevoel!

Uitzicht vanaf mijn slaapplek (weer eens wat anders dan de slaapkamer muren).

Saskia, genietend op een rots tijdens de lunchstop van dag 3.

Jamila (de kameel van Joyce) en Subhan, haar kameeltje van net 2 maanden oud. Jamila en Subhan liepen los met de kudde mee, onder begeleiding van Joyce en 'de kamelendokter'. Subhan kan pas na 4 maanden een teugel dragen en Jamila wordt voorlopig nog niet bezadeld zodat ze goed voor de kleine kan zorgen. Zowel de Bedoeienen als de overige kamelen waren erg beschermend richting moeder en kind. Asfur, de kameel van Marina is overigens de vader van Subhan, maar van vadergevoelens of herkenning was niets te merken (schijnt normaal te zijn bij kamelen).
Ik denk de kameel van de begeleider van Saskia en Erik, maar zeker weten doe ik het niet. Vond het gewoon een prachtige, markante kop, vandaar de foto.

Voedertijd - 's avonds kregen de kamelen te eten (overdag mochten ze onderweg wat grazen, de ene kameel wat langer dan de ander). Een erg koddig gezicht...

De Bedoeinen bereiden het avondeten. De lunch was de hoofdmaaltijd, 's avonds kregen we (plat) brood met linzensoep, brood met diverse dipjes of een spinazie prutje met ergens in de verte wat stukjes corned beef. En twee avonden was het groot feest met heerlijke vis of kip met aardappelen.
In de verte het landschap waar we vandaan kwamen. De kamelen steken links de pas in die naar beneden lijdt. Tijdens dergelijke passen begeleidden de Bedoeienen de kamelen, om struikelen en blessures te voorkomen.
En hier zicht op de bergpas naar beneden. Als je goed kijkt zie je links een kleinere kameel, wat een beeld geeft van de hoogte van deze pas.

Ach ja, wie zal dit wezen? :-)

foto's woestijnreis

Sindbad Camp, ons eenvoudig 'hotel' in Dahab voor en na de woestijnreis. Schoon, een bed, een douche en toilet, meer niet, maar wel direct aan zee en meer hadden we eigenlijk ook niet nodig.

Zonsopkomst op de dag van de start van onze woestijnreis.

Eish, mijn kameel. We mochten onze 'eigen' kameel voor de tocht kiezen en ik viel voor Eish vanwege z'n lieve ogen. Later leerde ik hem vooral herkennen aan z'n schattige pluizige oortjes. Eish betekent 'leven' in het Arabisch. Joyce vertelde tijdens de reis dat Eish (bijna?) blind was geweest aan een van z'n ogen maar gelukkig met een operatie weer geholpen kon worden. Om zijn rechteroog heen zag je nog een cirkel rand waar de haren waren weggeschoren. Zoals gezegd, een lieve, rustige kameel die het liefst ergens achteraan sjokte, weg van de groep (totaal 10 Nederlanders, Joyce en 8 Bedoeinen en daarnaast 19 kamelen plus 1 babykameeltje van 2 maanden oud).
Onze eerste overnachtingsplek (meteen ook de koudste nacht, tegen het vriespunt). Rond 4 uur 's middags kwamen we meestal aan bij onze overnachtingsplek en was het de bedoeling dat je je matje, slaapzak en rugzak ergens neerlegde voor het donker werd. Er waren shelter tentjes tegen de wind voor wie het wilde. De 1e nacht vond ik het nog wat spannend om zo buiten te slapen, maar het voelde meteen al erg veilig. Zalig om 's nachts de heldere sterrenhemel te kunnen zien en 's ochtends wakker te worden met de opkomende zon en uitzicht op alle kamelen.

2e dag tijdens de lunchstop. Eish (links) en rechts volgens mij de kameel van een reisgenoot. Zo rond dag 2/3 kon ik mijn kameel herkennen temidden van de rest - wel zo handig aangezien we onze eigen kameel de schillen van onze dagelijkse sinaasappel 'moesten' (konden) geven.

Had ik al gezegd dat ik een erg lieve kameel had met schattige pluizige oortjes? :-)

Een van de vele gezichten van de Sinai woestijn.

Lunchpauze. 's Ochtends na het ontbijten (rond 9 uur) reisden we ca. 2 uur op onze kamelen naar de lunchplek. Daar maakten de Bedoeinen eerst een vuurtje voor de thee/koffie, kregen we een koekje + sinaasappel, en werd de lunch bereid - een warme maaltijd van rijst of pasta met groente, linzen en/of tonijn. De eerste dag was het nog even wennen voor iedereen (hoe lang duurt de 'pauze'?), maar daarna ging ieder z'n eigen weg met lezen, klimmen, luieren of muziek luisteren. Een ander gezicht van de Sinai woestijn. Bijna een maanlandschap, waarbij je goed ziet hoe immens uitgestrekt alles is.
Beetje cliche foto, maar hoort er ook bij, niet waar?!